Eenzaam
“Het is soms stil. Er zijn dagen dat ik niemand spreek. Mijn stem wordt schor van het zwijgen.”
“Ik ben blij als ik tijdens het dagelijkse wandelingetje iemand kan groeten. Dan word je even gezien als mens.”
“Ik ken en spreek best veel mensen, maar er is niemand met wie ik kan delen wat me echt bezig houdt. Ik probeer meestal gewoon fleurig over te komen.”
Deze week van 1 tot en met 10 oktober is door de Raad van Kerken uitgeroepen tot week van de eenzaamheid. Eenzaamheid kent veel gezichten. Sommigen leven in een groot isolement en komen door een handicap of door angsten de deur bijna niet meer uit. Anderen missen een persoon die op dezelfde golflengte zit, die dezelfde interesses heeft en met wie je je zorgen en vreugde kunt delen. Mensen noemen zichzelf niet zo snel eenzaam, want dat roept een beeld op van grote treurigheid. Dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Ook te midden van een feest met veel bekenden kun je je alleen voelen.
Wij, mensen, hebben er behoefte aan om betekenisvolle ontmoetingen te hebben. Voor sommigen is dat een goed gesprek over de huidige politieke situatie. Voor anderen is dat samen een kunstexpositie bekijken. Voor weer anderen is dat een luisterend oor van iemand die bereid is te luisteren naar wat echt verdriet doet. Doorbreken van eenzaamheid gebeurt daar waar wij ons echt gezien en gekend voelen in ons meest kwetsbare bestaan. Eenzaamheid wordt bestreden als we aangesproken worden op onze talenten en kwaliteiten en als we het gevoel krijgen dat het er toe doet dat we bestaan.
Eenzaamheid komt voor in alle leeftijdsgroepen. Ook veel jongeren overkomt het. Zeker in deze tijd dat het coronavirus rondwaart zijn betekenisvolle contacten niet vanzelfsprekend, omdat we minder gemakkelijk bij elkaar op bezoek gaan. Voor jongeren zijn feestjes en avonden in de kroeg vaak een gelegenheid om diepe gesprekken te voeren met vrienden.
Samen kunnen we eenzaamheid verminderen. Het zijn kleine dingen die daarvoor nodig zijn: oprecht vragen hoe het met iemand gaat en luisteren naar het antwoord; een kaartje of telefoontje naar mensen die alleen wonen; er zijn en trouw blijven als het niet zo goed gaat met de ander; doorvragen en niet bang zijn voor diepgaande gesprekken, want dat geeft voldoening aan beide gesprekspartners; als je jezelf eenzaam voelt, probeer dan ook de telefoon te pakken en aan iemand iets te laten zien van wat je van binnen voelt. Laten we ook als geloofsgemeenschap blijven omzien naar elkaar en ons verheugen over het unieke van onze medegelovigen!
5 oktober 2020
Pastor Lysbeth Minnema
