Beste parochianen en werkgroep-leden.
Hoe gaat het met u en jullie allen? Geen vieringen, geen koorrepetities, geen vergaderingen en activiteiten, geen kerk-openstellingen, geen mogelijkheden elkaar tussendoor even te ontmoeten: kortom een grote leegte ontstaat er in de geloofsgemeenschap. Ik moet zeggen: het voelt vreemd voor mij. En het is zoeken naar andere manieren om de verbondenheid met elkaar te vinden. Ik ben aan het oefenen op verschillende vormen van internet-communicatie…. Ook dit is een poging.
Vanmorgen (zondag 22-03) zat ik voor de televisie en volgde de eucharistieviering waarin bisschop Eik voorging. Dat voelt wel vreemd, een beetje alsof we een schuilkerk zijn en er niet openbaar mogen zijn… en toch heb ik de eucharistie vanmorgen als heel verbindend ervaren, misschien wel juist omdat het zo vreemd is. Ik dacht aan al die katholieken die op dat moment voor de tv zaten om eucharistie te vieren. Christus brengt gelovigen samen: christus bracht ons vanmorgen ook samen. Niet op één plaats, maar wel in verbondenheid met Christus waren we allen met elkaar verbonden. En ik was op dat moment ook met de parochianen verbonden… met jullie. Wat geweldig als je dan een app krijgt van een parochiaan die de eucharistie op de tv volgt terwijl de kinderen kaartjes maken voor mensen die alleen zijn…. De verbondenheid werd tastbaar.
Tegelijkertijd geeft de corona-crisis ons de vraag: wat doet er werkelijk toe in het leven? Wanneer wij allemaal genezen worden van onze blindheid, wanneer wij allen in Jezus de Gezondene van God zien, wát zien we dan? Ik val dan toch terug op het Scheppingsverhaal (wij zijn maar hoopjes stof, klei van de aarde, en wij kunnen alleen leven wanneer Gods adem door ons heen gaat: wanneer Gods Geest ons tot leven wekt, ons bemoedigt, troost en kracht geeft, ons laat inzien hoe kwetsbaar en nietig we zijn zonder Gods Geest. Maar we mogen ook genieten van al het moois dat de schepping en Schepper ons biedt). Ik val terug op de doortocht door de Rode Zee: in tijden van nood zal God ons leiden naar Beloofd land, naar nieuw leven. Dat zullen we wel samen moeten doen, als gelovig volk…. En ik val terug op de barmhartigheid van God, die ik in Jezus ervaar, die ons aanzet tot vrede en gerechtigheid, tot (nieuw) leven voor iedereen. Ook dat kunnen we niet alleen, naast Gods leiding hebben we elkaar daarvoor nodig.
De eerste vraag is natuurlijk: hoe komen we met elkaar zo goed mogelijk uit deze corona-crisis? Laten we verantwoordelijk zijn voor elkaar en de voorschriften van het RIVM ter harte nemen. Laten we zoeken naar andere vormen van verbondenheid met elkaar: via telefoon, skype, brieven schrijven, zwaaien naar de mensen die binnen zitten als we even een frisse neus halen, kaartjes ter bemoediging schrijven…. etc. En laten we ook zien welke prachtige dingen nu plotseling mogelijk zijn: in saamhorigheid op afstand, in aandacht voor de zwakke en kwetsbare mensen slaan mensen de handen in een. Laten we dit volhouden met elkaar zolang het virus rondwaart. Maar laten we ook nadenken over hoe hierna: gaan we weer op de oude voet verder, of zijn we genezen van onze blindheid dat wij alles naar onze hand moeten zetten? Zien we iets in Gods Hand, Gods weg ten leven? Hoe brengt Christus ons steeds weer samen, hoe verbindt Christus ons aan elkaar? Vandaag een cirkel van gebed, over heel Nederland: het gebed verbindt ons ook aan elkaar. En aan alle mensen die getroffen worden door het Corona-virus. Laten we elkaar vasthouden, op afstand…
Ik wilde dit even met u/jullie delen, omdat ik me op afstand met u/jullie allen verbonden voel.
Germa Kamsma-Kunst
23 maart 2020
