Elke keer weer schrik ik van de manier waarop we in Europa met vluchtelingen omgaan. Nu het vluchtelingenkamp Moria op Lesbos door brand is verwoest staat de schrijnende situatie van duizenden vrouwen, kinderen, jongeren en mannen weer even in de schijnwerpers. Nederland komt met het aanbod om 100 vluchtelingen hierheen te halen. Voorwaarde is wel dat we dan volgend jaar 100 kwetsbare vluchtelingen minder uitnodigen naar ons land te komen uit andere delen van de wereld, mensen die vaak kampen met ernstige ziektes of gehandicapte kinderen. Ook wordt het Nederlands asielbeleid nog strenger dan het al is.
Het is opvallend dat dit strengere asielbeleid meteen ten uitvoer wordt gebracht. Gisteren stond al in de krant dat mensen uit veilige landen voortaan met een sober regime worden opgevangen. Ze moeten zich dagelijks melden en krijgen niet langer leefgeld. Binnen een maand zouden ze een beslissing moeten hebben van de IND. Wanneer de 100 vluchtelingen van Lesbos hiernaartoe komen, daarover is niets bekend. Er wordt overlegd met de Griekse regering, terwijl hun situatie om snel ingrijpen vraagt.
Het mooie van de Bijbel is dat mensen er voortdurend aan herinnerd worden dat ze zelf vluchteling zijn geweest. Abraham en zijn familie leidden een zwervend nomadenbestaan. Het Joodse volk zwierf na de uittocht uit Egypte veertig jaar door de woestijn voor ze het beloofde land binnen gingen. En ook Jezus is voortdurend onderweg binnen Israël maar hij reist ook door grensstreken en door buitenlandse gebieden. De apostel Paulus bezoekt het hele Middellandse Zeegebied om het geloof te verkondigen.
Op reis gaan, op zoek naar een betere toekomst zit mensen in het bloed. In de jaren vijftig van de vorige eeuw vertrokken mijn oudoom en -tante met hun jonge kinderen naar Australië. Ze voelden de angst van een dreigende koude oorlog en zochten naar een goede toekomst voor hun nageslacht. Met hard werken hebben ze een goed bestaan opgebouwd aan de andere kant van de wereld. Zo´n toekomst zoeken ook veel mensen die vandaag de dag vanuit Afrika naar Europa komen. Ze hopen met hard werken een beter bestaan te kunnen geven aan hun kinderen. Alle legale manieren om hier te komen om te werken zijn afgesloten, als je niet hoogopgeleid bent, en dus is de enige kans een asielprocedure.
Mildheid en begrip past ons. Europa en Nederland moeten werken aan een menselijk asielbeleid waar perspectief geboden wordt aan mensen. Snelheid van werken is daarbij van groot belang. Mensen mogen niet jarenlang in een wachtkamer zitten zonder mogelijkheid hun talenten te ontplooien. Mensen mogen niet ronddobberen op een bootje in de Middellandse Zee met het risico op de verdrinkingsdood. Reddingsacties zijn geen criminele daden, maar het is fundamentele hulp omdat het recht op leven een mensenrecht is.
Ik hoop dat we ook hier in Nederland de mensenrechten hoog op de agenda zetten: het recht op leven, het recht op onderdak, het recht op veiligheid, het recht op eten en het recht op onderwijs, het zijn rechten voor ieder mens waar ter wereld je ook geboren bent. Als we daar aan tornen, tornen we aan een menswaardige samenleving. Nederland beroept zich op tolerantie en ruimte om te zijn wie je bent. Laten we ons daarvoor blijven inzetten en we zullen welvaart en welzijn oogsten.
Lees hier de eerdere blogs van pastor Minnema
15 september 2020,
Pastor Lysbeth Minnema
